Miejscowość położona jest na wschód od Kępna, przy drodze krajowej nr 8 Wrocław-Piotrków Trybunalski - Warszawa (stanowiący polski odcinek międzynarodowej trasy E67).
Świba położona jest na obszarze dorzecza Odry w regionie wodnym Warty poprzez Prosnę i Niesób. Zbiorniki wód stojących stanowią stawy hodowlane oraz staw rekreacyjny.
Przez miejscowość przebiegają liczne drogi gminne i powiatowe oraz ważne węzły kolejowe na trasie Kępno Wieluń - Herby Nowe. Zabudowa wsi koncentruje się wokół przebiegających w kierunku północ-południe dwóch równoległych dróg gminnych, ma charakter zabudowy zagrodowy.
Po raz pierwszy miejscowość wymieniana jest w dokumencie biskupa wrocławskiego Przesława z Pogorzeli wydanym w roku 1360 nadającym w dożywocie Stefanowi Gromassy, kanonikowi poznańskiemu i altarzyście wrocławskiemu, 26 wsi położonych koło Bolesławca i Kępna, które były opustoszałe albo zabrane kościołowi. Kanonik ów miał za zadanie ponownie je zasiedlić, bądź też odebrać z rąk prywatnych jako użytkowane nieprawnie. Następna wzmianka o Świbie pochodzi także z dokumentu wzmiankowanego już biskupa, z roku 1368 a dotyczącego sporu o dziesięcinę pomiędzy Klemensem właścicielem Wieruszowa a miejscowym proboszczem Henrykiem. Klemens występuje tu jako właściciel Świby. Kolejny raz wieś wymieniana jest w obu wykazach wsi znajdujących się w ?Liber fundationis episcopatus Vratislaviensis" opublikowanym w Kodeksie Dyplomatycznym Śląska, gdzie odnotowano ją jako należącą do parafii wieruszowskiej. Także w księgach grodzkich ostrzeszowskich znajdujemy informacje o istniejącym w Świbie w roku 1498 roku młynie oraz bliżej nie zidentyfikowanej sadzawce, która mogła być stawem rybnym.
Na terenie wsi znajdują się obiekty zabytkowe, do których należy min. drewniany kościół św. Katarzyny Aleksandryjskiej pochodzący z XVIII wieku oraz obiekty o cechach zabytkowych takie jak: dom administracji majątku - obiekt mieszkalny, dwór i spichlerz dworski, domy służby dworskiej, Szkoła, drewniana dzwonnica przy kościele oraz budynek stacji kolejowej.
Wśród ludności krąży legenda związana z budową tutejszego drewnianego kościółka z przed przeszło 300 laty. I tak: pod kościółek wybrano w wiosce miejsce wywyższone we wschodniej jej części, przygotowano materiał i zabrano się do budowy, której jednak nie można było uskutecznić na wybranym miejscu, bo tak materiał jak i to co we dnie zrobiono, zostało nocą przeniesione tajemną siłą na inne miejsce w zachodniej części wioski i złożone na miejscu mokrym, nieodpowiednim pod budowę. Powtarzać się to miało dwukrotnie, w końcu do patrzono się w tym woli Bożej i wybudowano kościółek modrzewiowy na nowym miejscu, gdzie stoi do dnia dzisiejszego pod wezwaniem św. Katarzyny Aleksandryjskiej.
We wsi działa Szkoła Podstawowa, Koło Gospodyń Wiejskich, Ochotnicza Straż Pożarna, Ludowy Klub Sportowy "Sokół", Kółko Rolnicze, Związek Emerytów i Rencistów.
