Dworek w Mikorzynie

Pierwsza historyczna wzmianka o Mikorzynie pochodzi z 1266 roku. Jednak wykopaliska archeologiczne wykonane w 2006 roku w osadzie Źródelnia pod Mikorzynem nie potwierdziły tej wersji.

W czasie wykopalisk odkryto bowiem osadę ludności przeworskiej z II i IV wieku po Chrystusie i osadnictwo kultury polskiej z okresu późnego średniowiecza, z XIV i XV wieku.

Właściciele majątku mikorzyńskiego często zmieniali się, byli nimi w kolejnych latach: w 1412 roku Mikora, w 1422 roku Ruland, w 1435 roku Jan z Doruchowa, w 1445 roku Fryderyk i Mikołaj Mikorscy, w 1457 roku Piotr Latowski, w 1501 roku Zygmunt Rudnicki, w 1530-1600 roku Węgierscy herbu Wieniowa, w 1634 roku Tomiszowski, w 1638 roku Tomilewski, w 1645 roku Wężykowie z Osin pod Sieradzem, w 1830 roku Piotr Droszewski, w 1864 roku Niemiec Goebel, w 1912 roku Ernst, w 1917 roku Józef Neuman, w 1920-193 roku August Iwański, w 1935 roku Czesława Morek, która w latach 90-tych XX wieku odzyskała swoja posiadłość.

Po 1945 roku w budynku znajdowały się biura Państwowego Gospodarstwa Rolnego. Dworek wybudowany został w 176 roku, położony w parku w kształcie trapezu. Ogród otacza płot ze słupkami z dekoracją neogotycką z końca XIX wieku. Goebel dobudował w dworku piętro zwieńczone attyką krenelażem i wieżyczkami w narożnikach.

Od frontu budowli widnieją: ryzalit i balkon z metalową balustradą. Zachował się również płaski dach, na którym według opowieści miejscowej ludności w okresie letnim August Iwański uprawiał nago ranna gimnastykę. Z werandy przez obszerną sień wchodziło się do biblioteki. Podłogi pokryte były linoleum. Z biblioteki szło się do dwóch połączonych ze sobą salonów.

Przy drzwiach wejściowych stał biały piec kaflowy z wielką niszą do pieczenia jabłek. Obiekt w 1986 roku został wpisany do rejestru zabytków powiatu kępińskiego.