Zbudowany w 1900 r. Jest to obiekt murowany, piętrowy, nietynkowany, łączący w sobie różne style. Najbardziej okazałą częścią budynku jest ściana wschodnia, w której znajdują się dwie wieże, w tym wieża zegarowa.
Do wejścia prowadzą kilkustopniowe kamienne schody. Obok nich położony jest niewysoki taras z murowana balustradą. Dach na budowli jest mansardowy, kryty częściowo łupkiem i papą. W piwnicy znajduje się sześć pomieszczeń, funkcjonowała tam również winda, która przewożono posiłki na parter i pierwsze piętro.
Na parterze mieści się pięć pokoi, w tym obszerny salon z kominkiem i wyjściem na taras. W holu zachowała się oryginalna posadzka z okresu budowy dworku. Na pierwszym Pietrze znajduje się siedem izb i duża łazienka. Dawniej mieściły się tutaj sypialnie. Ze strychu prowadzi wyjście na wieżę zegarową.
Dworek otoczony jest rozległym parkiem, w którym przeważają kasztanowce i olchy. W 1987 roku obiekt został wpisany do zabytków powiatu kępińskiego. W ciągu wieków bardzo często zmieniali się właściciele majątku. W kolejnych latach byli nimi: w latach 1419-1435 Piotr Śliwa, w latach 1445-1448 Jan Domański, w latach 1491-1498 Piotr Domański, w 1634 roku Stanisław Brzechwa.
W II połowie XIX wieku właścicielem został Józef Sulimirski, a w 1909 roku Władysław Krzywoszyński, inżynier kultury rolnej. Po 1945 roku majątek znalazł się we władaniu PGR-u. Podczas II wojny światowej posiadłością zarządzał Niemiec z Rygi Werner von Sievers. Obecni majątek znajduje się w prywatnym posiadaniu.
